سلام

1. حرف برای گفتن بسیار است اما کامنت الهه امید که اول متنش رو می آرم لازم به جوابیه ای بود که نباید از آن

گذشت اما متن نظر ایشان بر مطلب قبلی من :

سلام ! 1. میگم با این مطلبی که نوشتی بد نبود اسم وبلاگتو میذاشتی آخرت من !

 2. به هر حال گذشت زمان یه واقعیتیه که نمیشه انکارش کرد. اما من نظرم اینه که مثل یه مسافرته. فکر کن شما با قطار داری میری یه جایی بعد نمیشه از لحظات در قطار بودن و مناظر بیرون لذت نبری به این دلیل که خب من که مال توی قطار آفریده نشدم. نه عزیزم بهتره فعلا که تو  قطاری از قطار و شرایطش لذت ببری و بعد که رسیدی بفکر اونجا باشی. فقط تو قطار مواظب یه چیز باش: یه کاری کن که سالم برسی!

3.درسته خدا گاهی اوقات ممکنه هدیه رو مشکل پیچش کنه اما این یه نوع مثبت نگریه. یادت باشه که ممکنه گاهی هم مشکل رو هدیه پیچش کنه

اما جواب :

1.سرانجام دنیای من و شما و همه به آخرت ختم می شود و به دنیای دیگر   حتما توقع ندارید که من در مطالبم

چشم رو بر واقعیات ببندم و به قول بعضی ها حال رو دریاب فردا خدا بزرگه . قاعدتا هر از گاهی تلنگر لازم است

2.در مورد اینکه ما مسافریم شکی نیست اما دو نکته : من تر جیح می دهم خودم رو مسافری در جاده ای پر از

دست انداز و همراه با فرعی و خاکی و اطرافش دره های عمیق بدانم که تازه نه سوار بر قطار که ماشینی هستم

که راننده اش خودم هستم و اما باید با رعایت اصول رانندگی سالم برسم

و اما در این جاده و در مناظر اطرافش تا آنجا که می دانید همیشه منظره زیبا نیست گاهی هم با کیلومترها کویر

روبرو می شوید با تصادف های خسارت بار با بیابان برهوتی که گاهی انسانی در آن نمی بینید و اینجاست که باید

در هر شرایطی از همان صحنه ها گفت و نوشت که در مسیر هست نه از خیالات و خوش بینی های صرف و

زیبیاییهای قبل. بله با امید به ادامه مسیر که دوباره زیباییها رو می بینیم و امید به این که در حال نزدیکی به مقصدی هستیم

که وعده داده شده  با تحمل کویر می توان جلو رفت . پس هم باید از زیباییهای دنیا نوشت و هم از تلخی ها و زشتیها که

 هر دو واقعیات و هر دو لازم هستند و اما در مورد نظر آخرتون :مگر نه این است که هر چه از دوست رسد نکوست  .

مگر نه این است که اگر هم مشکلی به ما میرسد  حتی در قالب هدیه باز هم لطفی است در جهت امتحان ما و

برای رسیدن به هدیه ای بالاتر از آنچه ما در فکر داریم . مگر نه این است که خداوند برای بندگانش بدی

نمی خواهد مگر نه این است که شما مرتب می فرمایید باید به انسا ن های اطراف خود با دید مثبت نگاه کنیم

چطور می شود نگاه به خدا را به مثبت و منفی تقسیم می کنید !!! همه آنچه که برای ما رخ می دهد آزمایش

و امتحان الهی است و این ما هستیم که باید با انتخاب رفتار درست سربلند باشیم همه چیز لطف الهی است

و بسته به نوع بر خورد ما دارد و اینکه هدیه را فقط در چارچوب این دنیا و امروز و فردای مادی ببینیم یا با دید

وسیعتری حوادث را تحلیل کنیم مگر نه این است که در مقیاس مادی حتی جفای یار را هم زیبا می دانیم

و آن را محبتی شیرین  و خدا بزرگتر از آنست که بر اشرف مخلوقات خود ظلمی کند .ممنون